Om de blog's te lezen dient u lid te zijn van de EtapClub. Na het inloggen worden alle blog's getoond.

Bent u lid van de EtapClub en het lukt niet, dan kunt u een mail sturen naar de webbeheerder van de EtapClub.

Voor ons was het de eerste keer dat we deelnamen met onze Etap 22 aan een evenement van de Etapclub. We keken er naar uit. We hebben de Etap nu bijna 3 jaar en we waren tot nu toe vanuit onze thuishaven Beulaeke Haven aan de Beulakerwijde in Noord West Overijssel op het IJsselmeer niet verder geweest dan via het Zwarte Water naar Urk. Het Markermeer had onze boot nooit aangedaan; nu op naar de mooie Markerwadden.

Als natuurliefhebster maakte het feit dat er een vogelgids mee ging die volgens het oorspronkelijk plan bij zonsopgang ons mee zou nemen het eiland op, deze tocht extra aanlokkelijk. Er moest van te voren nog heel wat aan onze Etap22 van bouwjaar 1974 (de eerste lichting nog met zo’n mooi houten randje) gebeuren voordat we konden vertrekken. Bas had het hele elektrische systeem nog vervangen en ook een dieptemeter aangebracht wat even wat tijd vergde om het werkend te krijgen. Maar het lukte. Bij vertrek was het net boven het vriespunt dus we hadden voor de zekerheid een elektrisch kacheltje meegenomen voor onderweg in de jachthaven. Meteen vanaf de Beulakerwijde via de sluis bij Beukers bij Meppel en de brug in Zwartsluis het Zwarte water op. Daar is het altijd even opletten voor de pont bij Genemuiden want die “stoomt” gewoon door. Het was een rustig oosten windje dat zelfs op een gegeven moment nog afzwakte maar we zijn blijven zeilen, de Ramspolbrug onderdoor en daarna voor de wind naar Schokkerhaven. De volgende ochtend met een omweg, vanwege de windmolens in het IJsselmeer die vervangen worden door grotere, naar Lelystad. We hadden de tip meegekregen om daar in de haven van de watersportvereniging Lelystad te liggen; dat was een goede keus. Onze dochter Selena die in Groningen studeert was onderwijl met de trein uit Groningen en vervolgens met bus en lopend daar ook aangekomen en ingescheept. Samen heerlijk bij een aangename temperatuur in de soos gegeten. De volgende ochtend via de Houtribsluizen naar het Markermeer. We hadden nu tegenwind en er moest gekruist worden. De windkracht 3 nam nog toe tot 4 en soms wat vlagen richting 5 waardoor we met vol zeil met zijn drieën op hoge boordrand zaten. Komend bij de Markerwadden, in de relatieve luwte, zagen we aan de lange steiger de Etap vlag al wapperen en Joris wuifde ons van verre naar die plek. We werden warm welkom geheten. Men had vanaf het terras van het eiland paviljoen al gesignaleerd toen we aan kwamen kruisen. Er waren 6 Etaps, onze Etap22 Krook was duidelijk de nestor van het gezelschap en de benjamin. Op het terras van het eiland paviljoen nog lekker in het middagzonnetje leerden we onder het nuttigen van de door een ieder zelf meegebrachte drank, knabbels en hapjes, iedereen wat beter kennen.

De bemanning van de Elidor bleek van de ligplaats in Sloten te zijn gevaren naar de Markerwadden en bleek ook voor het eerst mee te zijn met een Etap evenement. En zij woonden in Duitsland niet ver van waar wij in de Achterhoek wonen. Onder de Etapzeilers was ook een voormalig skileraar. Onze dochter die in de onderbreking van haar studie afgelopen winter in Oostenrijk skileraar was geweest sprak met Arthur hier geanimeerd over. En zijn skikwaliteiten bleek hij ook overgebracht te hebben op zijn kleinkinderen van 9 en 7 die volgens trotse opa heel goed kunnen skiën.

Joris gaf ons nog een aantal hele waardevolle tips mee waarbij we de tip voor soepeler en zwaardere landvasten meteen ingelost hebben. Omdat de eerste veerboten niet eerder dan 9.30 uur op het eiland aankomen was het niet mogelijk gebleken om met een gids van natuurmonumenten vogels te spotten, maar de opstapper van Joris is een echte vogelaar. Hij vertrok met ons om 8.00 uur ’s ochtends. Ondanks dat dit tijdstip toch wel best veel later was dan zonsopgang ging naast ons drieën alleen de bemanning van Veleiro Vinho mee. De rest bleef nog even slapen of trof vast voorbereidingen voor het vertrek later op de dag. Het was nog heel stil met weinig mensen, maar prachtig weer en een luid concert van vogels. We zagen meerdere baardmannetjes die zich zo snel verplaatsten dat je je best moest doen deze met de kijker in het oog te houden, laat staan met je fototoestel. Maar we kregen ze uiteindelijk goed in beeld. Voor ons was het de eerste keer dat we een baardmannetjes zagen. Mooi vogeltje! De rietgors zagen we in overvloed evenals de witte kwikstaart waarvan er in elk geval één nestmateriaal aan het verzamelen was. Jean wist ons veel te vertellen en te leren over de vogels. Hij wees ons op de verschilende soorten eenden zoals het krakeenden paar wat er zwom, een kuifeendje maar ook het slobeendenpaar met hun opvallende platte brede bek en natuurlijk de fuut. Jean vertelde onderweg dat er ook waterrallen zaten maar dat je die zelden zag. Deze gillen als een mager speenvarken. We liepen helemaal naar de andere kant van het eiland. En vervolgens zagen we, weliswaar ver weg een aantal geoorde futen. Vanwege het broedseizoen waren sommige stukken van het eiland niet toegankelijk. Wel konden we zo ver komen dat we heel in de verte de flamingo’s zagen. Vervolgens hoorden we toen we net omgekeerd waren zowaar het geluid van een mager speenvarken:dus toch nog de waterral: niet gezien maar echt gehoord! Met onderweg nog het zicht op een bruine kiekendief,liepen we voldaan en gezellig kletsend terug naar de haven. Daar spraken we nog met de vrouw in het havenkantoortje. Zij was vrijwilligster bij Natuurmonumenten en vertelde dat ze hier alle vakanties werkte, zichtbaar genietend, ze vond dit de fijnste vakantie die je maar kon hebben.

Weer terugkomend in de haven hadden we, zoals dat zo mooi in de nieuwsbrief stond "de koelbloedige dame van de Braque in het bootsmanstoeltje" gemist. Maar we vingen nog wat van dit verhaal op. Een val zat niet goed in de mast. Als ik het goed begrepen heb vond Arthur het net iets te spannend om de mast in te gaan. Maar Carla ging de mast in en klaarde het probleem op 14 meter boven meerniveau. Dapper hoor! De drie stuurlui op de wal beaamden stilletjes dat zij dat toch niet gedurfd hadden.

Langzamerhand ging iedereen weer zijns weegs. We kijken terug op een prachtig evenement. Dank Joris voor de coördinatie. We hebben ervan genoten en het smaakt naar meer. En Jean, ik weet niet of een natuurgids van natuurmonumenten het beter gedaan zou hebben. Jij hebt ons attent gemaakt op vele prachtige vogels van het vogelrijkdom van de Markerwadden. Het was echt heel erg mooi en leerzaam; Ook jij superdank! Gerharda a/b van de Krook